ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΑΪΛΙΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.

Τούτο το βιαστικό προσκύνημα κάτω στο ξωκλήσι στον ΑϊΛια , σαν σήμερα στις 20 Ιουλίου εκείνα τα χρόνια στο Αγγελόκαστρο, ήτανε σύντομο, κάτι σαν τις μυστηριακές τελετές, από κείνες που συναντάς σε βιβλία από άγνωστες λατρείες παλιών Θεών. Ήτανε βλέπεις τα καπνά αυτές τις μέρες πάνω στο «φόρτε τους», τσουρουφλίζονταν στο καυτό λιοπύρι, κι ήταν λογαριασμός να χάσεις μέρα ολόκληρη, γι αυτό κι όλα γένονταν βιαστικά. Κι όμως παρ’ όλα αυτά τιμούσαν οι Αγγελοκαστρίτες τον απομακρυσμένο από το χωριό προφήτη τους.

Και ήταν κακοτράχαλος ο δρόμος για να φτάσεις. Σαμάρωναν το λοιπόν γαϊδούρια, η έστρωναν κουρελούδες στις πλατφόρμες των τρακτέρ, μέχρι να φτάσουν όπως – όπως στον λόφο του Αϊ Λιά δίπλα εκεί στις όχθες του Αχελώου. Μια μικρή καμπάνα δεμένη τότε σε μια «αγριελιά» καλούσε τους πιστούς στο εκκλησάκι με την ανθοστολισμένη εικόνα του προφήτη πάνω στο άρμα του, και όσο η λειτουργία έστελνε προσευχές που πνίγονταν μέσα στον Αγγελοκαστρίτικο κάμπο, τόσο γαλήνευαν οι ψυχές και τα σκαμμένα απ’ το κόπο πρόσωπα των χωραφοφαγωμένων χωριανών.

Αν αφαιρέσεις όλα τούτα τα παλιά βιώματα δεν απομένει πια Ελλάδα λέω εγώ. Δεν ξέρω στις μέρες μας τι γίνεται - έχω πάνω από τριάντα χρόνια να βρεθώ στη χάρη του. Πιστεύω όμως ότι και σήμερα πάνω στον ψημένο στην ανθρώπινη ελπίδα λόφο, και την υγρασία που ξερνά η αδιάντροπη κάψα του Αχελώου, να είναι ίδια μ’ εκείνα τα χρόνια η τιμή στον ΑϊΛια, και να χαμογελάει κάτω απ’ τ’ άσπρα γένια του, και να μάς ευλογά, όλους τους απανταχού της γης Αγγελοκαστρίτες στο κατόπι μας.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.