Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ.

Πίνακας Η ΑΝΟΙΞΗ. Τέμπερα σε γκοφρέ χαρτόνι. 80Χ50.

Γράφει ο μεγάλος Καζαντζάκης κάπου στο δεύτερο κεφάλαιο του Ζορμπά. Όλοι σ’ ένα βαπόρι οι κουτοπόνηροι Ρωμιοί, με τα μάτια τ’ αρπαχτικά, τα ψιλικατζίδικα μυαλά, τους μικροπολιτικούς καυγάδες, τη μονότονη επαρχιώτικη μιζέρια. Σου ’ρχεται να πιάσεις το βαπόρι απ’ τις δυο άκρες να το βουτήξεις στη θάλασσα, να το τινάξεις καλά, να φύγουν όλα τα ζωντόβολα που το μολεύουν, και να το ανεβάσεις πάλι επάνω στα κύματα, αδειανό και φρεσκοπλυμένο.

Μπουνιές όχι απλά χτυπήματα τούτα τα λόγια στο στομάχι του κάθε Έλληνα. Μα μήπως τα πήρε κανένας σοβαρά; Μήπως αλλάξαμε καθόλου από τότε; Μια καρναβαλίστικη στολή εξευρωπαϊσμού βάλαμε, ντυθήκαμε «μπούλες» να καμουφλάρουμε το αιώνιο μας το χάλι. Μέχρι που βγάλαμε τη μάσκα μόνοι μας, κι όλοι μας πήρανε χαμπάρι. Εκείνο που μας μαθαίνανε να τραγουδάμε στο σχολείο, και στο στρατό αργότερα - η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει – μάλλον έπρεπε να λέει η Ελλάδα ποτέ δεν αλλάζει. Κι αυτά που κατά καιρούς ακούγονται για «επανίδρυση του κράτους»; Το πιο σύντομο ανέκδοτο όλων των εποχών.

Ξέρω. Έλα, εντάξει κόφτο ρε Καστρινέ θα πείτε. Πας πάλι να μας χαλάσεις τη διάθεση Αποκριάτικα. Πες κάτι χαρούμενο κι αισιόδοξο καμιά φορά! Ο καιρός φταίει που πάλι χάλασε αδέρφια, και δίστασα για να κατέβω καφενείο. Μόνο αν μπει για τα καλά η Άνοιξη και φτιάξει ο κολόκαιρος, μας βλέπω να σωνόμαστε. Πάνω σ΄αυτή τη προσμονή λοιπόν είναι γραμμένο και το παρακάτω ποίημα.

Ο ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΣ.

Άντε να μπει η Ανοιξη μπας και ξελαμπικάρω

μπροστά να πάρει το μυαλό να δει πιο καθαρά,

να ισιώσει και κάνα στραβό όπως εγώ γουστάρω

και πρόσωπο Θεού να δω κι εγώ έστω μια φορά.

Να πίνω τα ουζάκια μου σ΄ ωραίες παραλίες

τσίπουρο με γλυκάνισο μέχρι που να μεθύσω,

να ξεφτιλίσω γκαντεμιές και παλιοσυγκυρίες

και τα κολοπροβλήματα πίσω λίγο ν’ αφήσω.

Άντε να 'ρθει η Άνοιξη κι ύστερα καλοκαίρι

να πίνω τα μπυρόνια μου κάτω από την ομπρέλα,

και επιτέλους μια φορά να’χω το επάνω χέρι